Het Hapert

Ik zit in het verpleeghuis, bij mijn moeder.
Vorige week donderdag was het nog de bedoeling om haar aan te laten sterken en dan te kijken naar een definitieve plaats in een verpleeghuis op Texel of misschien hier in de Den Helder.
Het ging echter snel slechter met haar.

Mijn overpeinzingen

In januari hebben we een gesprek gehad met haar huisarts, want eigenlijk vond ze wel dat ze klaar was met het leven. Natuurlijk kun je dat wel zeggen, maar verder is er weinig te doen, want de stap naar actieve euthanasie is veel te groot.

Ik heb diezelfde dag (24 januari)  samen met mijn moeder een soort medische wilsverklaring opgesteld.
Geen onnodige medische en levensverlengende handelingen, geen opname in het ziekenhuis, geen enkele manier van reanimeren.
Op het moment dat zij zelf geen beslissingen meer zou kunnen nemen, gaf ze mij het recht om dat voor haar te doen.
De wilsverklaring is naar de huisarts gegaan en zou dus in haar medisch dossier horen te zitten.

Toen ze met Pasen ziek werd en naast haar gewone mankementen ook een hele hoge ontstekingswaarden in haar bloed vonden, zijn we begonnen met antibiotica.
Ik vraag me achteraf af, als de verklaring toen in haar dossier gezeten had, hadden we dan iets anders gedaan?
We hebben vorige week dinsdag een uitstekend gesprek gehad met een geriatrisch arts, wat wil je (nog) en hoe kunnen we je helpen. Daar is ook (voor het eerst) het gesprek met haar gevoerd, wat als je nog zieker wordt? Wat als je stopt met eten (en drinken).
Dat verslag is wel bij een trige team, maar zit niet in haar dossier.

Als zijlijner (nu weer) merk ik dat ik een uitgesproken mening heb over die laatste levensfase, maar eigenlijk heb ik geen reet te vertellen.

Ik heb gistermorgen de KarinVan weer ingepakt en ben naar Den Helder gereden. Camping geboekt in Julianadorp omdat de camping in Den Helder (ook niet voor mij  als tijdelijke noodopvang) niet open gaat voor zaterdag.

Stand van zaken
Toen ik in het verpleeghuis aankwam trof ik een heel onrustige warrige zieke mams. Ze had pijn (me hele body) en ook nog eens ontwenningsverschijnselen vanwege het acuut stoppen van haar morfine voor de nacht.
Iemand die meer dan 10 jaar lang 30 mg morfine per nacht gebruikt kun je niet zomaar die morfine onthouden lijkt mij, maar wie ben ik…..

Bij binnenkomst was de huisarts (niet haar eigen huisarts) haar aan het onderzoeken. Porren, prikken en knijpen. Mijn moeder bleef roepen om ‘een prikkie’ ik wil naar boven en ik wil dood.
Halverwege de middag bleek dat ze weer ‘ergens’ een ontsteking heeft (ontstekingswaarden 200). Gelukkig zat op dat moment wel haar wilsverklaring in haar dossier en was mijn moeder nog alert genoeg om samen met haar te besluiten geen nieuwe medicatie toe te starten en al haar eigen medicatie te stoppen.
Met twee ‘lijntjes’ werd gisteravond voor de nacht een slaapmiddel toegediend en krijgt ze (yeah) morfine tegen de pijn en onrust.
Ze slaapt nu (11.30 op Koningsdag), drinkt niet meer en is eigenlijk met haar hoofd al vertrokken.

Deze fase herken ik zo goed van ruim anderhalf jaar geleden. De haperende ademhaling, af en toe schudden met benen en heel soms opborrelen van slijm.
Het is nog net niet de stervensfase, maar ze zit er tegenaan.
Toch is dat wat ze nu aan medicatie krijgt het maximale wat toegestaan is volgens onze wetten.

Mijn mening
Wij mogen over heel veel van ons leven besluiten nemen.
We doen er alles aan om mensen maar beter te maken en desnoods zo lang mogelijk in leven te houden.
Als duidelijk is dat het leven afloopt mag er niet ‘een handje’ geholpen worden.
Dat is tegen de wet….

Staat er ook niet in de wet dat martelen verboden is? Want ik vind dat dit een marteling is.
Voor haar vooral….klaar is klaar.
Ik ga dus weer heel snel mijn wilsverklaring aanscherpen want dit wil ik mezelf en vooral mijn kinderen niet aandoen!