Terwijl ik druk theorie verzamelde over Gamification en probeerde de kaders te scheppen voor een kloppend (thesis)afstudeerverhaal, haalde Jasper Bloemsma me over om mee te doen in de Scorito Tourmanager.
Ik heb helemaal niets met fietsen en zeker niet als het hard fietsen is. Maar omdat de tour door onze achtertuin reed dit jaar, had ik er iets meer interesse in. Iets meer van….hoe laat komt de karavaan langs en waar kunnen we het beste gaan staan. Maar de dag voor de tour startte dacht ik kom, laat ik eens een account aanmaken en me aansluiten bij de andere spelers. (26 in een subgroep #parijsisnogver).
De vier bepalende kenmerken van een spel zijn volgens McGonigal (2011):
- een doel
- regels
- terugkoppelingssysteem
- vrijwillige deelname
Deze kenmerken gaan voor alle spellen op….of je nu zit te ezelen of als je een online game speelt.
Andere kenmerken zijn natuurlijk interactie, beloningen, competitie, iets virtueels, graphics of het idee van “winnen”. Dit zijn echter aanvullende kenmerken en geen bepalende kenmerken. Al deze laatste zaken versterken de vier bepalende kernmerken.
Voor het gemak laat ik de andere theorieën als motivatie, fiero (trots), flow en leren maar even achterwege. Ik zal proberen de 4 bepalende kenmerken van een spel te vertalen naar de gespeelde tourpoule mijn eigen ervaring.
Het doel van het spel
Je voorspelt de winnaar(s) van truien, etappes, de tour zelf en aan het einde van de rit heeft degene met de meeste punten gewonnen. Dat is dus het specifieke resultaat waar spelers hun best voor gaan doen. Het doel biedt de spelers volgens dit kenmerk een zinvol gevoel.
Nou moet je niet overdrijven, maar het doel is helder.
De Regels: Per dag kon je je team van 9 renners opstellen die je gekozen had met de 20 miljoen die ter beschikking was om een team van 20 renners samen te stellen. Elke dag, voor de etappe start kon je nog wijzigingen aanbrengen, want een of meerdere renners kunnen afvallen na een etappe of het gewoon heel goed of slecht doen.
Heel even toch iets over motivatie: wanneer je 21 etappes van te voren had moeten vastleggen blijft er niet veel te spelen over. Er had dan was geen reden geweest om te blijven kijken en was er ook gevoelsmatig geen betrokkenheid meer bij het spel zelf. Alles zou vastliggen en dus was er niets meer aan te veranderen.
Nu moet ik zeggen dat ik helemaal geen verstand had van fietsers en dus eerst moest gaan inlezen en op allerlei profielen moest klikken. Door de eenvoud van het systeem was dat best goed te doen.
Doordat ik (gedurende de tour zelf) toch wel wat gaatjes ontdekte in mijn 20 mensen (en ook nog eens wat uitvallers) bleef ik alert op de etappes, het soort etappe en welke mensen er beter in hun fietsvel zaten dan vooraf verwacht. Door te spieken bij mijn 26 (kleine) groeps tegenstanders kon ik afkijken (ja dat stond niet in de regels dus mocht dat). Ook bevorderde het (hoewel wat kleiner vanwege mijn kennishiaten) mijn strategische keuzes.
Als 3e bepalend kenmerk wordt een terugkoppelingssysteem aangegeven.
In het spel kon je na elke touretappe zien hoe jij scoorde, wat het gemiddelde van de (ca. 38000) andere spelers was en wie de hoogste score had. Daarnaast was er nog een sterrensysteem hoe je het overall deed (ik was 1 dag best goed….de rest middenmoter of zorgenkindje). Daarnaast hadden wij ons eigen groepje van 26 en het leuke daarvan is natuurlijk dat je sommigen van hen kent (competitie).
Maar juist de snelheid van die scores en het feit dat je kon zien hoe jij het deed en hoe jouw tegenspelers het deden, maakte dat ik ging letten op de mensen onder mij…en natuurlijk boven mij. Kon ik ze nog inhalen?
Omdat je precies weet hoeveel dagen, hoeveel etappes de tour duurt is het een spel dat eindig is. Per dag kon ik mijn strategie bepalen en ik wilde steeds een stapje beter. Juist dat haalbare maar ook onvoorspelbare maakte dat ik steeds meer ging letten op de voorbeschouwing en ook live ging kijken. Echt ik heb voorheen NOOIT de tour gekeken.
Ik zat zelfs mannen van de fiets te wensen….die stonden niet op mijn lijstje.
Als laatste de vrijwillige deelname….tsja ik deed vrijwillig mee en naarmate de tour vorderde werd ik actiever. Als ik er geen zin meer in gehad had…had ik kunnen stoppen. Maar eigenlijk speelde ik het spel samen en dan had ik dus wel een soort verloren….dat wil je natuurlijk niet.
Samenvattend:
- ik ben 18e van de 26 geworden maar haalde met name het plezier uit de dagcijfers, was ik beter dan de nummer 1 of 2?
- Ik doe niet mee met het voetbalmanager spel of de Vuelta, maar dat heeft meer met andere prioriteiten te maken.
- Deze #parijsisnogver was leuk….jammer dat het zondag afgelopen was…..maar er is 1 ding waar ik blijvend alert op ben….al kun je het nog mooi mooi verklaren met theorie…je moet spelen, het kost tijd en het blijft trekken…..
Dank Jasper en de rest van de poule….volgend jaar weer 🙂
Bron: McGonical, Jane, 2011. Beter dan echt, hoe games ons gelukkiger, slimmer en socialer maken