Vorige week kwam mijn oudste zoon onfortuinlijk ten val. Hij haakte met zijn achterband in de tramrails en brak zijn been.
Met gillende sirenes (op eigen verzoek) werd hij naar de eerst hulp van het ziekenhuis gereden en werd een dubbele beenbreuk geconstateerd.
Op dat moment kwam zijn leven maar ook van zijn omgeving in een stroomversnelling terecht en gaat alles wat je gepland had op z’n kop.
Zorgen over hoe nu verder als ZZP’er nog even daargelaten, wie betaalt de rekeningen straks? Hoe komt hij aan werk of aan tijdelijk inkomen.
Amsterdam is niet erg ver rijden, behalve als de nood aan de man is.
Ook voldoet het ziekenhuis en de plaats waar hij ligt niet echt aan onze verwachtingen. Er ligt een operatie in het verschiet en de tijdelijke acute zorgafdeling is die van een echt stadsziekenhuis. Dus is de eerste zorg…weghalen uit het ziekenhuis en zien dat de radartjes in beweging gezet worden.
Dus een ziekenhuisbed, rolstoel en krukken naar zijn ouderlijk huis en een ritje vanuit het ziekenhuis naar het huis van zijn vader om alles even te laten bezinken.
Pillen, prikken, flessen en constant iemand bij hem in huis (zijn vader is op vakantie) maakt dat zijn zus en ik alles uit onze handen laten vallen, de agenda’s leegvegen en aan de zorg gaan.
Zijn jongste broer heb ik zondag opgehaald van het vliegveld zodat er ook ’s nachts iemand in de buurt is. Ik heb namelijk veel over voor mijn zoon, maar terug in het huis dat ik 12 jaar geleden verliet is overdag alleen een optie.
Gisteren hebben we de actie in gang gezet om hem dichter bij huis (Leidsche Rijn) onder behandeling te krijgen. Van 8.30 uur tot in de middag door de gangen van het Anthonius Leidsche Rijn gegaan.
Nieuw gips, nieuwe foto’s en nieuwe intake anesthesie en nazorg.
Om de vaart erin te houden zijn we ook nog even snel heen en weer gereden om anno 2016 een CD met de CT-scan van Amsterdam naar Leidsche Rijn te krijgen (lijkt mij dat het anders kan …maar goed).
Nu wachten op de oproep tot operatie…..
Er is dus licht aan het einde van de eerste tunnel.
Sorry dus dat ik traag reageer op mail, de telefoon en niet alle deadlines haal…..
3 gedachte op “Foto op Dinsdag: Aan het einde van de gang gebeurt iets”
Door dit soort gebeurtenissen besef ik me weer hoeveel geluk ik heb met mijn familie… Had het niet zonder ze aan gekund. Zowel fysiek als mentaal zijn ze mijn rots in de, op dit moment, onstuimige branding! Liefde!
Mooi en herkenbaar. Gewoon doen, handelen vanuit liefde voor je kinderen of naaste familie. Ervaren dat je dat als moeder ook meteen doet, zonder al te veel ‘hobbels’ te zien. Want die zijn er natuurlijk zijn. Samen, met elkaar, hoe fijn is dat. Heel veel sterkte allemaal de komende maanden en voor de ‘Brekebeen’ een spoedig herstel. Ik zei het al: “Littekens laten zien dat je geleefd hebt”
Xx Karin
@Karin dank je wel, vooruitdenken in plaats van stilstaan bij ellende is ons motto 🙂
Reacties zijn gesloten.