Tijdens de brunch en het tegelwippen (groener maken van de tuin), haalden we gisteren herinneringen op. Hoeveel kan er in een jaar gebeuren?
Vorig jaar met Pasen had ik mijn eerste oefentrip met de KarinVan in Zweeloo. Die trip werd abrupt afgebroken omdat mijn moeder ziek werd.
Vanmorgen spiegelde Google mij de foto van een jaar geleden voor. Het kerkje van Den Hoorn. Ik was tweede Paasdag afgereisd naar Texel en stond op de oprit met de KarinVan.
Vanaf dat moment is mijn moeder zieker geworden, verplaatst naar een verpleegkamer en uiteindelijk op 28 april overleden in de ambulance op weg naar de Hospice.
Nog steeds, als ik terugkijk naar de afgelopen drie jaar, voelt het onwerkelijk en soms niet te bevatten.
Van mantelzorger, naar weduwe, weer mantelzorgen en wees.
In anderhalf jaar tijd, twee keer afscheid nemen en van de ene rauwe rouw in de andere rollen.
Twee huizen verkocht, een nieuw huis gekocht
Honderden kilo’s spullen naar de stort en de kringloop.
Ingepakt, uitgepakt.
Afscheid genomen van de ‘spullen’ van twee levens.
Van zowel Paul als mijn moeder zijn in huis slechts kleine dingen overgebleven. Een houten dekenkist, de legerkist, wat boeken en foto’s aan de muur.
Nieuwe start
Nu zit ik weer op de plek waar ik opgegroeid ben en probeer de draad weer op te pakken.
Op een dag als vandaag, tweede paasdag en een paar dagen voordat mijn moeder 93 zou worden, tel ik mijn zegeningen.
Dankzij mijn moeder heb ik dit huis kunnen kopen en kan ik redelijk zorgeloos naar de toekomst kijken. Ik had het natuurlijk liever anders gehad, maar het is zoals het is.
Ik ben begonnen met het bij elkaar zoeken van oude foto’s (zwart wit). Die worden uiteindelijk allemaal opgehangen in de gang. Bij het binnenkomen in het huis, is mijn verleden zichtbaar en stap je daarna in het heden.
Vandaag
Even stilstaan bij het verlies van mijn liefste en mijn moeder, is goed.
Even medelijden met mezelf hebben en me een beetje verlaten voelen, is soms onvermijdelijk.
.
Morgen
Wat ga ik de rest van mijn leven doen? Op de korte termijn en de lange termijn.
Heel voorzichtig denk ik aan meer vrijwilligerswerk en minder werken voor het geld.
Maar vooral mijn leven op de rit krijgen, mijn sociale leven wat meer invulling geven, genieten van Skip, straks weer op weg met de KarinVan.
Het gaat goed met me…nou ja…het gaat steeds beter.
3 gedachte op “Even stilstaan….en weer doorgaan”
Pasen is een nieuw begin begin van nieuwe dromen. Het is nog klein, het is nog pril. Maar wie het ziet, ziet het verschil. De zomer zal weer komen. Deze tekst komt uit een lied wat we zingen op school. Het geeft hoop en vertrouwen.
Fijn om jouw gedachten te lezen. Stap voor stap en wat een weg afgelegd.
Ik hoorde een paar jaar geleden, tijdens een uitvaart, van het elfde gebod: gij zult genieten! Volgens mij komt het wel goed, met de rest van jouw leven!
Mooi verwoord weer Karin. Het sterven van geliefden, het zelfs missen van de zorg die je leverde, en dan weer door.
Fijn dat je je kunt permitteren om wat minder te werken als je dat wilt. En wat Liesbeth hierboven ook zei, blijf vooral genieten.
Reacties zijn gesloten.