Er is een Blogger heengegaan, #Ruudwas

Niet alleen een Blogger, maar een online vriend en een offline heel goede bekende.
Vreemd was het om donderdag de mails rond te zien gaan….Ruud is er zomaar ineens niet meer en we wachten even op verdere berichten.

De afgelopen jaren las ik, soms met tranen in mijn ogen, zijn verhalen over ziek zijn, de strijd om zijn voet te behouden, de tegenslag toen eerst zijn hart aan de beurt was. Het gemopper, de boze gefrustreerde blogposts en Tweets als het weer medisch tegenzat. Maar wat een doorzetter, bijter en deler was het.

#Ruudwas mijn online vriend, we hebben (ik weet niet eens vanaf wanneer) heel wat pittige discussies gevoerd…online. Maar ook in de mail hebben we elkaar regelmatig uitgelegd hoe en waarom we over de dagelijkse dingen dachten.
Wanneer ik nu mijn favorieten in Twitter door loop…..zie ik heel veel Ruud. Ruud over de politiek, Ruud over verloedering van de samenleving, Ruud die mopperde over voetbal, mijn voorkeur voor Nederlandstalige muziek.

We wilden klaverjassen, maar we konden net geen 4 spelers bij elkaar krijgen.

Afgelopen vrijdag was ik op weg naar een afspraak en met tranen in mijn ogen dacht ik, Ruud is er gewoon niet meer, hij is weg…..zomaar…ineens.

Ik mis hem….wij missen hem….wie gaat er nu op de maandagen bij #blogpraat lekker zurig tussendoor mopperen?

Alleen omdat ik weet dat Ruud nu bozig op zijn wolkje naar beneden kijkt (waar hij natuurlijk zelf helemaal niet in geloofde) een klein stukje uit Sotte Voce van Vasalis

Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Dag Ruud, rust zacht!