Een week op weg.

Frankrijk is redelijk internetloos, vandaar dat het even stil was.
Ik zit nu voor de KarinVan te tikken in mijn hemdje en kortste kortebroek. Hopelijk jagen de Cigalles de muggen weg, als ze er zijn.
Even een terugblik op de afgelopen dagen.

De rit van Langres naar Annecy had een rustige start. Mooie heuvels, ruime blik en heerlijk rustig op de weg. Soms door dorpen en steden wat bewoners die boodschappen gaan doen, maar verder lege wegen.
290 km en ruim 4 uur onderweg.
De vuurdoop voor mij en de KarinVan want er zaten wat ‘pittige’ stukjes in de route.

Ik ben geen held in de bergen, zelfs niet als ik er naast zit. Nu had ik het stuur zelf in de handen en werd het betere klim en stijgwerk dus een uitdaging.
Willem is gek op dit soort wegen, dus in eerste instantie dacht ik dat hij expres deze route gekozen had…..niet dus. Het hoort er gewoon bij.
PFFFFF.
Echt,  aan het einde van de eerste bult was ik bekaf. Je ziet natuurlijk op Google maps de bochten aankomen en ook heb ik een prima ijkpunt aan @campenier.
Maar toch speelde steeds door mijn hoofd…..”hoe rem je in Godsnaam met een automaat op de motor (er zijn nog 3 extra schakelpunten)?”
Houdt de motor het?
Steeds even kijken naar de stand van wijzertjes zaken.
Maar, ik heb het gered, zonder gekke dingen en eigenlijk voelde ik me nog stoerder dan de dag ervoor.
We leren elkaar gewoon goed kennen, de KarinVan en ik.

Naar aanleiding van de tip van Laura (mijn dochter) zijn we 3 nachten op Camping du Lac (link volgt) bijgekomen. Het blauwe water van het meer, de levendige camping en zelfs een fietstochtje naar de supermarkt maakte het een uitstekend weekend. Willem heeft even gesleuteld aan mijn stroomvoorziening. Daar had ik thuis beter mee moeten testen en uit laten zoeken hoe al dat accu gedoe werkt. De koelkast koelt alleen als ik rijd….(daar zitten dus nu gewoon ijsklonten in).

We hebben een mooi ritme, want ieder voor zich is lekker en samen is fijn.
Ik zorg ‘s avonds voor het voorgerecht en ik heb de Cadac getest. Pizza op de pizzasteen met zelf gemaakt deeg is een succes. Kost wat werk, maar is ook leuk om te doen.

Wat mij in Annecy opviel is dat er weinig contact is tussen de mensen onderling op de camping. Dat vind ik dus best een beetje spannend voor straks, als ik alleen verder ga.
Ik kan echt heel goed alleen zijn en vermaak me ook prima, maar soms is een praatje wel fijn, dat zal ik dus zelf moeten doen.

Vanuit Annecy zijn we verder afgezakt naar het zuiden. De slimme manier van zoeken van Willem voor campings ben ik druk aan het oefenen. Ik heb boekjes en apps, maar hij zoomt gewoon in op Google maps in de omgeving waar je naartoe wilt. Dan bekijkt hij de campings en reviews.

De volgende stop werd dus in de Vercort. Een kleine municipal (Les Millieres, link volgt) aan de Bourne een riviertje met een heerlijk rustgevend geluid.
Er was een bassin in de rivier waar je kon zwemmen……maar toen ik de eerste dag gewezen werd op een klein waterslangetje, heb ik dat gelaten voor wat het was.
Ik ben als de dood voor slangen en ga onder geen enkel beding het water in dan.
De camping zelf is een ongelofelijke aanrader voor rustzoekers. Klein, stil en ruime plaatsen.
Ik heb er echt even lekker gelezen en niks gedaan.

Vandaag, 15 juni zijn we doorgereden (of is het afgezakt) naar Sisteron. Camping les pres Hauts (link volgt)
We hebben weer aardig wat bergen verzet…beklommen en gedaald. Vooral het eerste stuk heb ik menig keer shit gezegd. Van die overhangende stukken berg die dan ook nog eens zorgen voor een smal weggetje. Echt eng soms. Maar ook die klus is geklaard. Het went eigenlijk wel, dat stijgen en dalen.
Dat komt vooral omdat ik de KarinVan steeds meer vertrouw. Het soms echt genieten om met open ramen en muziek aan te cruisen.
Ik moet wel toegeven dat ik vaak het delen van momenten mis, want Skip slaapt de hele rit achter mij in de fietskar.
Skip doet het trouwens prima, bijna overal ongelijnd en maar zelden blaffend tegen andere honden en mensen.
Echt jammer dat hij niet van water en zwemmen houdt, in tegenstelling tot Maylow die echt overal waar hij water ziet wil zwemmen.

Na een rustig ritje staan we dus nu in Sisteron.
Morgen is het Pauls verjaardag. De tweede die ik zonder hem meemaak. Een beladen dag, zeker nu we op de plek staan waar we in juli 2009 ook stonden.
De hele reis speelt telkens bij een herkenning van een plaats of een gebied zijn afwezigheid op. Ik kan dan wel rete stoer zijn en durf ook echt te genieten van deze reis…..maar toch mis ik hem zo ongelofelijk.

Deze foto vond ik in mijn fotoboek….genomen op 16 juli 2009 in Sisteron

Ik schenk mezelf nog een roseetje in en proost op het leven.

(oh en tiepvauten worden later gecorrigeerd en links worden nog toegevoegd)