Nee, ik wil niet zwelgen in zelfmedelijden en zoek geen troost. Niet met deze post.
Even IKKEN
Ik wil laten meelezen hoe het is om tijdens corona je partner te verliezen.
Ik wil geen streepje meer op de leedlat.
Ik wil dat mensen zich laten vaccineren en zich aan de regels houden.
Niet meer en niet minder.
Ik zou ook wel willen dat Baudet (en aanverwante mafketels als Engel) eens een paar dagen hun mond hielden in plaats van populistische bagger over mensen heen te storten.
Daarom schrijf ik deze post…..(sorry vaste lezer…geen nieuws voor je)
Toen hij er nog was, in de eerste lockdown
Af en toe denk ik: ‘wat ben ik blij dat Paul deze periode niet hoeft mee te maken’.
Natuurlijk niet echt…..maar in deze zorgcrisis had het voor hem een heel vervelende tijd geweest. Ik heb de boosheid over een telefonisch consult in plaats van een fysieke afspraak achter me gelaten. Hij had uiteindelijk toch dood gegaan aan de gevolgen van de kanker.
Maar toch?
Ik mocht niet mee naar de immunotherapie en bloedtransfusies. We hebben dus heel wat halve en hele dagen met elkaar gemist in die laatste fase van ons leven samen.
Ik mocht na zijn overlijden niet mee naar het mortuarium in het umcg.
Er mochten niet meer dan 50 mensen bij de crematie zijn.
Niemand kon fysiek steun bij elkaar zoeken en elkaar troosten. Huilen en snotteren in een tissue was de max.
Voor die mensen die denken, schijt aan de wereld …God voor ons allen en ieder voor zich!
Stel je eens voor dat
- je diep en heftig verdriet hebt, soms een warme omhelzing nodig hebt en dat dat niet mag;
- je elke dag weer alleen opstaat en naar bed gaat, omdat contacten met anderen tricky zijn;
- je je stem moet schrapen omdat je de hele dag nog niets gezegd hebt, behalve ‘koest’, tegen je hond;
- je alleen mag thuiswerken, dat is als je alleen bent kut en als je in de rouw nog kutter;
- je toch maar niet uit eten gaat omdat er teveel gedoe is;
- je ‘er niet even uit kunt’ omdat het verenigingsleven op z’n gat ligt;
- je bang bent om zelf ziek te worden omdat er niemand is om hulp aan te vragen en om voor je te zorgen;
- je een ander besmet of besmet wordt en je daarom maar niet de massa opzoekt;
- er niemand langs komt, want 3 bezoekers is de max;
- je niet ‘even’ een afspraak kunt maken om langs te gaan de bank om zaken te regelen….je sluit achteraan in de online regelrij.
Alle evenementen en beurzen worden uitgesteld
…..dus de rauwe rouw wordt verlengd omdat ik weet dat ik ‘het’ straks telkens weer moet vertellen.
Wat ik (naast Paul) het meeste mis?
Ik mis het aardig voor elkaar zijn en elkaar steunen, zoals we in de eerste lockdown deden.
Laten we weer eens wat meer naar elkaar omkijken, een kaartje sturen, een online pubquiz doen, elkaar verrassen en zorgen dat ook diegenen die ‘zijlijner’ zijn, af en toe een glimlach op hun gezicht hebben.
Rouwarbeid is zwaar……en echt in deze tijd een tikkie zwaarder.
Terwijl ik de huidige ontwikkelingen met betrekking tot Corona bekijk en de tweedeling en stemming in Nederland (online)proef, hou ik mijn hart vast.
Bij het volgen van de uitermate enge politieke ontwikkelingen word ik soms echt fysiek onpasselijk.
Als politici elkaar al het leven zuur maken en de engeriken zelfs dreigen met een tribunaal, denk ik…
stel dat ik een camper had.
Dan was ik ‘em per ommegaande gepeerd.
Wat een triestigheid!
(Nanoot: ja, ik weet dat iedereen een tante, oom, moeder, broer, zus, buurvrouw heeft die het zwaarder heeft.
Mijn tip: begin een weblog)
1 gedachte op “Een streepje meer op de leedlat tijdens Corona”
Jemig Karin.
Een machtig prachtige blogpost. Het missen van jullie samen is zelfs op afstand voelbaar. Denk aan jou alleen daar met Skip, in gedachte en virtueel.
De leedlat, blijft mooi woord, is logisch dat je hem gebruikt, omdat ongewenst en ongewild alleen een swieper aan de dag te geven loodzwaar is. ❤️ tot snel, tot later, tot….
Ik weet weinig bemoedigends te bedenken.
Lieve groet, Marjanne.
Reacties zijn gesloten.