Bij duurzaamheid denken we vaak als eerste aan goederen die lang meegaan en niet al te veel energie verbruiken. Bij duurzaam denken we dus ook aan het milieu.
Ik kwam de definitie duurzaam ondernemen ook tegen in combinatie met maatschappelijk verantwoord ondernemen (MVO). Dan worden bedrijfsbeslissingen genomen om een hoger bedrijfsrendement te halen, om iets te doen voor een beter milieu en stilstaan bij het welzijn van de medewerkers en de maatschappij. Zoiets als maatschappelijke betrokkenheid en een toekomstgerichte visie hebben.
Als ik het heb over mijn eigen ondernemen en duurzaamheid bedoel ik iets anders.
Ik bedoel dan dat ik iets achterlaat in een organisatie of dat een er verandering in gang gezet is die “blijvend is”.
Voor ik in wolligheden verval en daarmee de woede van de vaagtalers op mijn hals haal, is het handiger om het aan de hand van wat voorbeelden te beschrijven.
Autonomie en zelfsturing?
Wanneer er in onderwijsorganisaties gesproken wordt over professionalisering ga ik er in eerste instantie van uit dat de betrokkenen een eigen keuze kunnen, mogen en willen maken.
Dat betekent dat zij vraag gestuurd aan hun eigen professionalisering werken.
Dat ze weten waarin zij willen professionaliseren en dat er ook voldoende middelen voor zijn om dat te kunnen doen.
Enkel dan heeft professionaliseren werkelijk zin.
Natuurlijk kan het zijn dat er vanwege de aanschaf van middelen (lees: nieuwe software programma’s of tools) knoppencursussen nodig zijn. Dat is wat mij betreft geen professionalisering…dat zijn vaardigheden trainingen
De realiteit
Wat ik nu echter heel vaak zie en waar ik zelf ook veel aan meewerk, zijn studiedagen of korte trainingen die vanuit een interne academie of een manager georganiseerd worden. Er is niet gekeken naar de behoefte van de werknemers.
Ken je zo’n vraag als: we willen iets met ict, we willen iets met tablets of we willen iets met didactiek? Wie wil dat en is er doorgevraagd wat men dan wil?
Wanneer ik dan naar duurzaamheid kijk…kost zo’n workshop of (korte) training erg veel energie en gebeurt er na zo’n bijeenkomst weinig of niets met de opgedane (basis) kennis. De deelnemers zijn vaak amper gemotiveerd en in het ergste geval gedragen ze zich als hun eigen leerlingen.
Dat is dus niet duurzaam.
Een behoeftepeiling waarin ook voor een langere periode gekeken wordt naar wat een individuele professional of een team nodig heeft is een eerste vereiste. Om vervolgens met hen samen een vraag gestuurd programma op te stellen is in elk geval al kansrijker.
Nog kansrijker is het, als eerst gekeken wordt welke kennis er in huis is, voor er kennis ingevlogen wordt. De kennis die ‘ingevlogen’ wordt, moet achterblijven dus overgedragen worden.
Ik zie dat bij een aantal scholen inmiddels ontstaan, maar het kan wat mij betreft nog beter en vaker gebeuren.
Ik ga in elk geval zelf bij aanvragen voor een workshop of training doorvragen en ook opdrachtgevers tot nadenken aanzetten. Is dit wat jouw mensen willen of heb je de klok horen luiden en weet je (nog) niet waar de klepel hangt?
Best een beetje duurzaam toch?
Oh ik ben nog wel iets vergeten.
Ik ga er automatisch vanuit dat ieder mens zich wil blijven ontwikkelen en altijd leert. (formeel, informeel, non-formeel)
Wanneer dat niet het geval is, denk ik dat we aanbod gestuurd aan de slag moeten met de leidinggevenden.
Titel van het scholingsprogramma: de snelste weg naar de uitgang van dit instituut…voor mezelf en voor anderen.
Eén reactie
Karin,
Waar jij aan werkt is Human capital. Als je je echt verveelt mag je het hele document lezen. https://integratedreporting.org/wp-content/uploads/2015/12/CreatingValueHumanCapitalReporting_IIRC06_16.pdf
Anders is het schema op pg 22 misschien een verhelderend ding. (Dat met die trapjes).
Wij bedrijfseconomen meten steeds vaker ook de outputs/outcomes van een organisatie andersdan geld.
Liefs Ilse
Reacties zijn gesloten.