Ik heb er even over nagedacht, zal ik wel schrijven over nu en hoe ik me voel? Het lijkt wel of ik in herhaling val en het zelfmedelijden van de blogposts afdruipt.
Ik doe het toch, want ik leg verslag van iets wat sommigen herkennen en anderen nog moeten gaan ervaren.
Sinds vorige week is de pijp leeg…er hangt een grauw waas over alle dagen.
Zo diep in de dip als ik nu zit, heb ik nog niet meegemaakt het afgelopen half jaar.
Nou ja….de eerste weken na het overlijden van Paul….maar daarna krabbelde ik steeds een beetje meer op.
Het is effe foute boel.
Waar het door komt? Daar ga ik nog geen therapie centen aan verspillen, maar het is niet fijn.
Hoe en wat dan?
- Ik sta de hele dag aan, er gaat van alles door mijn hoofd.
- Elke to do is uitstelbaar en ik denk alleen in problemen niet in oplossingen.
- Ik heb de hele dag het gevoel dat er iets ergs staat te gebeuren, het voelt als een stressbal in mijn buik.
- Doordat ik zo hoog zit in mijn emoties, ontwijk ik dingen (gesprekken,iets op tv en foto’s).
- Eten en vooral plannen van dat eten is niet echt een fijne activiteit.
- Ik keutel de hele dag een beetje, maar doe eigenlijk weinig, of ik doe iets onzinnigs.
- Zorgen over morgen worden uitvergroot door doemdenken, hoe nu verder?
- Er moet nog zoveel gedaan worden en ik kan mezelf er niet toe zetten.
Gedurende de dag trekt het een beetje bij maar ‘s avonds is het bankhangen en wachten tot het bedtijd is. (wel met een heerlijk aaibare warme hond op mijn voeten)
Het zal er allemaal wel bij horen, dit is rouwfase zoveel.
Dat vreselijke opgesloten zitten vanwege de lockdown en daardoor wordt het alleen zijn gevoel verstrekt.
Wees gerust….ik kom er wel weer uit en ga echt geen gekke dingen doen….maar het is even shit!
Lichtpuntje….Skip….. die maakt dat ik van alles MOET, dat er regelmaat is en het is een schat van een hond.
9 reacties
Soms is het gewoon k*t ..
Kut dus… Nou geen advies of zo dus! Alleen, paraplu opsteken, wachten tot de bui over is. Dat gebeurt namelijk zeker. Wandelen met Skip, eeeh, gewone dingen doen, uren, dagen voorbij laten glijden. Dikke knuffel uit Brabant, meer heb ik ook niet te bieden :-)….. Houd je haaks!
Ik heb ook mensen om mij heen verloren.
Niet zoals bij jou, zoooooo dichtbij.
Zo verweven met alles wat je leven is en maakt…..
(Het is ook geen wedstrijdje in het ergste wat jij of ik of een nader meemaakt)
Toch durf ik te zeggen dat ik een klein beetje voel wat je nu meemaakt.
En nu….?
…………………………
Ik zie me met jou op die hang bank zitten.
Samen huilen.
Liefs Jaap
Ik kan je alleen wensen, wensen dat je verdriet een apart plekje krijgt waar het niet meer invloed heeft op alles en alles.
Ik snap je helemaal, toen mijn Paul overleed, moest ik van alles en wilde eigenlijk niets. Elke dag weer was een uitdaging. Het verdriet, gemis het leek wel of het elke dag meer werd. Ondanks dat ik alles van mij af probeerde te schrijven, langzaam aan weer moest gaan werken. En mijn leven weer moest oppakken , tenminste dat zei iedereen om me heen. Ik heb geprobeerd hulp te zoeken, maar men zei ( huisarts, maatschappelijk werk en psycholoog van mijn werkgever, ) dat ik het zo goed deed. Maar zo voelde het niet. Het is en blijft een moeilijk iets. Maar ondanks dat ik nu 22 maanden verder ben, is het niet altijd even makkelijk. Wel heb ik gemerkt dat ik nu mijn verdriet beter kan kanaliseren. Als ik verdrietig ben, is dat niet meer de hele dag, maar kan ik na een poosje weer tot mezelf komen. En leef ik met Paul in mijn hart. Heel veel sterkte en kracht
@edith ik heb net een flimpje toegevoegd….zo mooi!
@Jaap neem jij de tissues mee 🙂
@ger die gewone dingen zijn op matige dagen een soort alpen die bekommen moeten worden
Mooi beschreven Karin. Het is nu net een jaar geleden dat mijn man overleed. Hij was ernstig gehandicapt en ik zorgde 24/7 voor hem. Ik stond als het ware de hele dag “aan.” Op veel dagen kan ik amper vooruit komen. En kan ik me nauwelijks concentreren op het lezen van een boek of krant. De stilte is enorm. Mijn man was een prater, had veel humor en gewoon altijd “aanwezig.” Ook na 1 jaar nog zo moeilijk om te beseffen dat ik alleen verder moet gaan.
Reacties zijn gesloten.