Dagboekdingen.

Het eerste gedicht in mijn dagboek uit 1972

Leef in het leven
Slaap in de dood
Neem wat je wordt gegeven
maar geef jezelf nooit bloot

Bij grote opruimingen, verhuizingen en ontspullingen van de afgelopen 3 jaar zijn er heel erg veel stukjes verleden weggedaan. Weggegeven, weggegooid of verkocht.
Het wegdoen van spullen is me best goed afgegaan en ik heb ook nog niet een keer misgegrepen.

Om mijn kinderen later niet op te zadelen met ‘meuk’ probeer ik nog steeds zinloze dingen weg te gooien. Bij heel veel spullen die ik nog heb, denk ik na wat mijn kinderen er later mee zouden kunnen doen.
Voor mijn vader, moeder, Paul en mezelf heb ik platte Curver boxen waarin ‘bewaarspullen’ zitten.
Oude waarde(loze) waardepapieren, kaartjes, foto’s, rijbewijzen en meer herinneringsobjecten.
Er zitten samenvattingen van levens in de dozen, precies genoeg om mooie herinneringen bij op te halen.

Waar ik mee in mijn maag zit, zijn mijn dagboeken en rijmelarijen.
Sinds 1972 heb ik best veel geschreven in dagboeken en gedichtenschriftjes.
Vooral in de lastige puberjaren was mijn dagboek me heilig. Elke crush, echte verliefdheid, ruzie, vriendschap en verloren vriendschap werd beschreven.
Grote periodes sloot ik af met de stand van zaken op dat moment en ik begon dan aan een nieuw dagboek.
Mijn jeugd, de huwelijkse periode, de periode met de kinderen en later de tijd met Paul.
In sommige dagboeken zitten briefjes die ik ooit schreef maar nooit verstuurde.

De laatste weken zitten de dagboeken me in de weg (geestelijk).
Ik ben nog lang niet van plan om er tussenuit te piepen of langdurig ziek te worden, maar toch. Het kan zomaar ineens over en uit zijn.
Wees gerust (want dit klinkt wel heel sippig), ik ben echt niet elk moment bezig met mijn vertrek vanaf de aardkloot, maar probeer wel regelmatig even na te denken waarmee ik mijn nabestaanden opzadel.
Daarin ben ik inmiddels Ervaringsdeskundige.
Mijn vader liet in 2016 niet zo heel veel achter, Paul in 2020 en mijn moeder in 2022 des te meer.

Het grote opruimen is het probleem niet geweest (natuurlijk wel met emotionele momenten) maar het later filteren van kleingoed, papier en verzamelingen was pittig. Van Paul vond ik brieven van zijn vriendinnen en kaarten van zijn vrienden. Ik heb ze weggedaan (ongelezen), omdat het niet mijn zaken waren. Ook van mijn moeder heb ik spullen gevonden, die ik liever niet gevonden zou hebben.

Kijk, mijn dochter weet wat er in mijn nachtkastje ligt en zal daar geen rode oortjes van krijgen. Maar die zielenroerselen in mijn dagboeken zijn anders.
Inmiddels heb ik besloten ze te verwerken in een schilderij, de onderlaag op het doek worden pagina’s uit de dagboeken. Twee schilderijen…wit (de mooie tijden) en zwart (slechte tijden).

De dagboeken liggen dus klaar om stukgemaakt te worden……maar dat is denk ik het allerlastigste dat ik ooit deed met ‘spullen’.

Misschien ga ik jou als lezer wel lastig vallen met rijmelarijen, blijft er nog iets bewaard.

We drinken een meter Cerveza
en oma een glaasje Sangria