Wat luguber, zul je denken, maar toch…soms aan onze keukentafel komen die dingen voorbij.
We zijn gezond en worden natuurlijk 100 jaar, maar soms komt het gesprek er op.
Het nieuwe werken, zeker in de organisatie waar ik nu werk en de vrijheid die mijn man heeft in zijn werk, levert een nieuw vraagstuk op.
Wanneer gaat er iemand nou bellen als er al even een soort van stilte is?
Of andersom wie ga ik, of bij mijn plotselinge verscheiden, hij nu bellen om te zeggen dat er iemand dood is?
Ik heb een onvoorstelbare vrijheid van werken en heb eigenlijk geen vaste thuis of Zoetermeer dagen. Daarnaast is mijn agenda alleen gedeeld met een directe collega….die ziet wanneer ik waar ben. Hij zal ook wel als eerste gaan bellen.
Maar even formeel.
Als mijn lief morgen, overmorgen en in elk geval tot 7 mei geen activiteit heeft, zal het voor het eerst een vraag oproepen bij de receptioniste op de eerstvolgende lesdag, daar gaan leerlingen namelijk melden…he, hij is er niet.
Dan gaat er vervolgens iemand naar een afdelingsmanager….die gaat zijn mobieltje bellen….die ik vol verdriet niet opneem…en dan?
Kan zij mij bellen? Heeft zij mijn privé en zakelijke nummer? Oftewel wordt er actief op gestuurd in een organisatie, wie bellen we bij calamiteiten?
Ik ken zijn afdelingsmanager niet en zij mij ook niet.
Andersom exact idem dito…..ik weet nu niet eens waar ik me ziek moet melden….laat staan dat er bij mij thuis een doodgaan meldingsnummer ligt.
Gek genoeg…we kennen elkaars pincode en inlogcodes niet, ook bij de Android die veeg…niet, dus ook in elkaars adresboekjes kunnen we niet meer bladeren.
Toch eens beter en slimmer gaan zoeken hoe dat nou geregeld is…voor je het weet zitten wij beiden in augustus voor de brandende kerstboom en is de eerste die erachter komt een hardnekkige Jehova getuige die achterom komt omdat we niet open doen.