Choose your battles

Toen ik het plaatje van Irene vanmorgen boven de #WOT zag, was mijn brein aan.
(en dank voor de toestemming om het plaatje te mogen gebruiken).

Selectief: 1) Kieskeurig 2) Kritisch 3) Onderscheid makend 4) Uitgekozen 5) Uitkiezend

De afgelopen twee jaar heb ik (achteraf), veel te veel energie gestoken in allerlei kleine en grote gevechten, waarvan je bij voorbaat al had kunnen bedenken dat ik die zou gaan verliezen, of mijn gelijk niet zou krijgen. Het aantal blogpots ik daarover als zijlijner geschreven heb is fors.

Valkuil
Mijn valkuil is dat ik onvoldoende selectief ben, als het gaat om onrecht (of dat gevoel hebben), mijn gelijk halen of gelijk krijgen.
Zulke acties kosten tijd, energie en inmiddels met vaste regelmaat ook mijn nachtrust.
Tijdens de plafonddiensten gaat er van alles door mijn hoofd en kan ik dat denken gewoon niet uitschakelen.
Ik zou dus veel selectiever moeten zijn in het aangaan van kleine en grote gevechten met (hoofdzakelijk logge en grote) organisaties.
Het moeilijkst vind ik, als ik dan besloten heb, het er ‘maar bij te laten zitten’, om het dan ook echt los te laten.

Deze week (alsof de WOT ervoor gemaakt is) loop ik er weer met open ogen in.
Die klantcasus kan ik maar beter even niet beschrijven, daar zitten we nog midden in een gevalletje van welles/nietes. Heeft me al twee nachten slaap gekost.

De casus van gisteren is vers en te gek voor woorden, ga ik er energie in steken?

De boekhouder
Eind 2017 ben ik hier op zoek gegaan naar een boekhouder. Hij begon met onze aangiftes van 2016. Ook heeft hij 2017, 2018 en 2019 voor ons ingediend. Ik was niet tevreden over de kwaliteit van zijn werk en besloot dus begin 2020 afscheid van hem te nemen.
Tot mijn spijt, prees ik hem in het begin aan bij een vriendin, die ook klant van hem werd (en bleef).

Eind vorig jaar ging deze boekhouder failliet en werden de zaken overgenomen door een ander kantoor. Een curator heeft een ander afgehandeld.
Mijn vriendin zat in de shit, want zie maar eens aan je dossier te komen die onderdeel is van een failliete boedel. Gelukkig is dat haar kortgeleden gelukt en kon ze onlangs een krat met papier op gaan halen om die naar haar nieuwe boekhouder te brengen.

Gisteren stuurde ze me een appje, met daarin 4 foto’s.
De foto’s waren van de originele (getekende) akkoordverklaringen op de voorlopige aangifte Inkomstenbelasting en premieheffing 2016, van zowel mijzelf als van mijn keukentafellief.
Inclusief de cijfertjes en onze BSN nummers.
Deze vier documenten waren op wonderbaarlijke wijze in haar dossier terechtgekomen.

Ik hoor je denken, jij blij dat het je vriendin was die die spullen vond.

Kijk en daar gaat mijn selectieve brein aan de slag. Boeit niet dat die spullen ‘gelukkig maar’ bij mijn vriendin zijn terechtgekomen.
Hoe zijn ze daar terechtgekomen?

De start van iets?
Ik mailde de ‘nieuwe eigenaar van de dossiers’ met die vraag: Hoe kan het dat mijn spullen in haar spullen zijn terecht gekomen? (OK in iets andere woorden en afsluitend met de mededeling dat ik melding zou doen bij de juiste instanties). Dom, dom, dom.
Ik zal het briefgeheim niet schenden en ook de naam van de beste man niet schandpaalnagelen.
Maar de honden lusten geen brood van het antwoord dat ik bijna per omgaande ontving.
Lomp, grofgebekt en natuurlijk de handen in onschuld wassend. Kijk….en dan ga ik AAN!

Ik heb netjes gereageerd dat ik blijkbaar bij de verkeerde persoon was en sorry gezegd.
Vervolgens ben ik op zoek gegaan naar de curator en heb hem een iets netter en vager mailtje gestuurd met daarin alleen de vraag, hoe kan dat nou? Vanzelfsprekend (denk ik), krijg ik nooit antwoord op die vraag, zeker niet van een curator.

Mijn dilemma.

1. Laten gaan? Boeit niet, kan iedereen gebeuren, blij dat het een bekende was die de spullen zag, blablabla
2. Nogmaals de mijnheer die zo vriendelijk reageerde iets specifieker en zakelijk op de hoogte stellen van zijn grove fout (want dat is het natuurlijk, een dossier ongezien meegeven met iemand waarin nogal wat privacygevoelige documenten van ons zaten)
3. De foto’s met tekst en uitleg, naam en toenaam inleveren bij de autoriteit persoonsgegevens
   (wetend dat er daar natuurlijk veel te veel zaken liggen, om dit friemeltje op te pakken).
   
   De melding op de site stemt ook niet hoopvol:
   [Let op: omdat de AP enorm veel klachten ontvangt, duurt het momenteel ongeveer 6 maanden voordat de AP uw klacht kan behandelen. Bedenk daarom, voordat u een klacht indient, of dat op dit moment wel de juiste oplossing voor u biedt.]

Al tikkend komt het antwoord natuurlijk uit op: laat gaan….boeien!
Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd (en handen).
Maar…..ooit…..

LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN, LOSLATEN