Buiten spelen

Geleidelijk gaan de deuren weer open en durf ook ik weer naar buiten. Op de een of andere manier geeft dat lucht, licht en ruimte.
Natuurlijk zat iedereen binnen en kon heel de wereld niet doen waar ze zin in hadden, maar ik ben ik….en niet de wereld.

De eerste ronde proefkamperen zit er op.
Op mijn KarinBlogt weblog heb ik een aparte categorie gemaakt waar ik verslag wil gaan doen van de ervaringen. Nog steeds staat met (nu iets dikker) potlood in de agenda om begin juni voor een volle maand de deur in Alteveer achter me dicht te trekken.
ERUIT!

Sinds we weer mogen, ga ik meer naar buiten en de drempel om ergens naartoe te gaan wordt steeds lager. Vorige week zelfs een heus boekenfeestje ter ere van ons boek alle dagen digitaal, niet alledaags, dat ik afgelopen jaar samen met Mariëlle van Rijn (mijn maatje van LearningROCKS) schreef.
Het feestje vond plaats op de IPON, de onderwijsbeurs die door de uitgever van Vives Magazine georganiseerd wordt.
Ik was dus twee volle dagen onder de pannen en heb massa’s mensen gezien en gesproken. Gelukkig werd er op Skip gepast en had ik een fijne slaapplek bij Laura in Utrecht.

De emoties en soms heftig (fysiek pijnlijk) verdriet borrelen op zulke momenten op. Het besef dat je nergens je verhaal kwijt kunt, niemand je criticaster is en je ook altijd weer in een leeg en koud huis thuiskomt went nooit.

Maar ik ga door dus…

Afgelopen weekend was ik op Texel, want mijn moeder werd 92 jaar. Vooral haar andere kijk op het leven, hoe ze zich voelt, haar heftige vasthouden aan zelfstandigheid en de niet gevoerde gesprekken, maken dat dit extra veel energie kost. Een soort emotionele verharding denk ik altijd als ze weer over ‘het echte’ gesprek heen dendert.
Je gaat weer een eigen leven leiden en maakt je los van je verdriet: verder komen we niet in onze een-tweetjes.
Moeilijk, maar ik heb besloten dat ik het er maar bij laat.
Dan is thuiskomen eerlijk gezegd best fijn…..niet op je tenen lopen en niet het puntje van je tong af hoeven bijten.

Rijden maar….
Wouter deelde dinsdag de quote:
There are many ways to go forward but there is only one way to stand still.

Al met al rijdt mijn levenskarretje momenteel met een gestaag gangetje naar voren. Soms een gat in de weg…soms Paul weer eens uitfoeterend omdat ik alles alleen moet doen en hem echt op de gekste momenten zo verschrikkelijk mis
Gemiddeld genomen, geef ik mijn leven momenteel een zeven. Ach, beter dan een zesje toch?

Op naar de paasdagen waar ik met de KarinVan in Zweeloo sta.
Alleen, nou ja samen met Skip. Weer een hobbel te nemen…..maar gek genoeg heb ik er reuze zin in.
Ik heb mezelf in elk geval beloofd vooral lekkers mee te nemen en mezelf gewoon eens te verwennen. Ook moet ik niks…..mag ik alles!
Wandelen, fietsen maar ook gewoon op een stoeltje voor de KarinVan zitten.
Oh ja…..kijken of ik alleen de voorluifel er aan kan hangen…dat is wel een toedoetje!

Fijne Paasdagen!