Weet je nog? Vorig jaar.
Precies een jaar geleden dachten we tijd gewonnen te hebben. Op 20 augustus zaten we met open mond en vol ongeloof te kijken naar de foto’s van de PET- scan.
Je was schoon…..je was voor de derde keer voor de hemelpoort weggetrokken.
We kregen een beetje tijd.
Jij dacht in jaren…..ik in maanden…..het werden ‘slechts’ twee weken.
Het heden zonder jou…
En hier zit ik dan, in mijn uppie, in het Drenthe dat ik steeds minder leuk begin te vinden.
Op dagen als deze kijk ik regelmatig naar jouw foto. Dan knalt de pijn, het gevoel van verlies en het verdriet er vol in en landt die steen weer op mijn maag.
Ik zie blije vakantiefoto’s van vrienden en bekenden.
Het was een kutzomer qua weer en de vooruitzichten zijn ook niet om over naar huis te schrijven.
Heel bewust heb ik de eerste twee weken van september werkvrij gepland staan.
Ik wil eigenlijk weg in die weken….want thuis zijn in deze tijd doet echt zoveel pijn.
Ook wil ik anderen niet belasten met ‘we moeten iets met Karin’. Ik haat dat idee (dat waarschijnlijk alleen in mijn eigen hoofd zit).
Gelukkig zijn er ook mooie momenten en veel lieverds
Ger en Annelies die vandaag kwamen lunchen (en mij uitdagen met kookexperimenten).
Sjanie die regelmatig een dagje aankomt en we raken nooit uitgepraat.
Jouw wandelvrienden die echt contact blijven houden (en regelmatig langskomen met aanhang).
Willem en Aly die altijd voor me klaarstaan en duwtjes geven.
De kinderen die precies op het juiste moment het juiste doen.
Caren die precies weet wanneer ze de telefoon moet pakken.
Jel die momenteel meer maatje dan collega is.
Karin waarmee ik een paar heerlijke dagen op Texel had.
Maar toch….ik blijf, als ze weer vertrekken (of ophangen) mezelf in de weg zitten.
Besluiteloosheid is inmiddels my middle name.
Gaat die tent nu wel of niet van zijn plek uit de garage?
Ik zie mezelf al zitten in die tent in de regen en de kou. Ga ik mezelf heel zielig en alleen zitten vinden en bibberend met Skip samen onder de deken liggen sneuzijn?
Soms praat ik tegen je en vraag wat zou jij doen? Natuurlijk komt er geen antwoord….maar als er dan ongevraagd van mensen tips komen vind ik het ook weer niet goed.
Als anderen vertellen wat ik moet doen en laten, raak ik geïrriteerd.
Doe niet, laat me het gevoel hebben dat ik zelf besluiten neem, help me alleen maar met denken en trek me over de hobbels heen, denk ik dan.
Ik wil niet logeren bij anderen, ik wil mijn tentje niet in iemands achtertuin zetten, ik wil niet op bezoek.
Ik weet niet wat ik wil
Werk enzo
Al een paar weken ben ik aan het worstelen met de toekomst van mijn werk. Wat wil ik en wat kan ik. Daar kom ik op dit moment niet uit, het blijven denkcirkeltjes met de standaard kunstjes (geeltjes, kaarten, mindmaps). Ik laat het dus maar even voor wat het is.
Tijd heelt alle wonden zeggen ze….maar ik denk alleen maar: geef me meer tijd.
5 gedachte op “Briefje aan Paul, het terugkijkende aftellen is begonnen”
Ja, minder dan een jaar geleden zaten we met z’n vieren in de tuin in Alteveer. Ik lees en hoor je schreeuw om rust (en hulp). Advies of tips, pffff, heb ik niet. Dus, veel sterkte komende tijd en schreeuw deze kant op als het nodig is.
Hi Karin.. dit is ook rouw.. het volgt zijn eigen weg en zijn eigen tempo, net als myceliumdraden onder de grond. Het lost op, het verteert en maakt zowel straks liefdevol vooruit- en terug kijken mogelijk. Net als die prachtige paddestoel die er dan plots uit het mycelium verschijnt. Geef het tijd, het mag. Maar niemand heeft gezegd dat het gemakkelijk is. Sterkte komende weken. Lieve groet, Ingrid
Dappere Karin! Sterkte met de komende periode…wens je toe dat je je af en toe en steeds vaker wat stabieler voelt. En dat dat nu niet zo is, dat is naast het gemis en het verdriet een verdomd lastig verschijnsel bij rouw. Veel liefs.
Ach wat een worsteling. Soms denk ik dat ik het zo goed begrijp al was mijn proces anders en al weer zo lang geleden. En soms denk ik ‘kom op, gewoon gaan’, net zoals ik nu al bijna 20 jaar doe. Het is spannend, je mist je klankbord maar je ziet nieuwe dingen en spreekt nieuwe mensen, daar helpt zo merk ik deze dagen weer.
Ik zat echt op het randje van een depressie de afgelopen winter/voorjaar maar nu ik tóch weer weggegaan ben helpt dat zoveel meer dan ik ook maar had kunnen vermoeden.
Het is geen advies want jij hebt jij en ik ben ik, maar ik wil het wel graag met je delen.
Sterkte, misschien een keertje sparren bij jou aan de keukentafel?
Lieve Karin,
Zo nu en dan schrijf ik wat op waarvan ik denk “dat ga ik opschrijven”.
Een uitspraak, een gedicht en gedachte gang.
Ik heb vanochtend jouw zijliner gelezen.
Ik heb de opschrijfsels er bij gepakt,…..uit het blote hoofd lukt deze keer niet…..
Ik kom niet verder dan deze uitspraak van iemand die het, denk ik moeilijk had:
“Probeer mijn verdriet niet weg te praten….laat het gewoon bestaan.
Ik weet het hoor, wel een hele schrale troost als het al een troost is.
Hoe doe je dat dan, verdriet gewoon laten bestaan?
Blijf wel doorgaan met de zijlijners.
Ik leer ervan, ik weet alleen nog niet precies wat.
Liefs,
Jaap
Reacties zijn gesloten.