Bij mijn sollicitatie alweer bijna 2 jaar geleden werd ik gestimuleerd om vooral te blijven bloggen. Wel wat kleine kanttekeningen over bedrijfsgeheimen en inside grappen, maar bloggen en ook Twitteren wordt gewoon gevonden. Soms schrijf ik dus een post in werktijd en Echofon staat gewoon aan. Natuurlijk is het zo dat bij Paragin de meerwaarde van online netwerken allang gezien is, anders was Higher Level niet zo succesvol en hadden we geen CVI community gehad.
De meerwaarde is natuurlijk, met goede afspraken, dat je de naamsbekendheid van je werkgever vergroot en je netwerk groeit, zonder dure reclame uitingen in bladen of op beurzen.
Hoe anders is dat soms bij anderen. Afgelopen week las ik in Twitter bij een werknemer van een onderwijsinstelling dat er zelfs gestimuleerd wordt te klikken als er een negatief geluid gehoord/gelezen wordt. Slotjes in Twitter zijn verplicht anders is het klaar daar.
Ook zie ik bij bloggers soms enige frustratie boven borrelen en op persoonlijke titel, zonder werkelijk namen te noemen, zoeft er wel eens iets voorbij, dat op het randje is.
Werknemers moeten dan soms op het matje van de baas komen en uitleg gaan geven. Gek genoeg hoor of lees ik weinig over een compliment van de baas als er in de eigen tijd mooie dingen geschreven worden.
Wat organisaties daarin wat mij betreft vergeten is dat diezelfde bloggers ook heel veel reclame maken voor hun organisatie door verslag te doen van ontwikkelingen, bezoeken aan conferenties (dus kennisdeling zonder vergoeding) en vaker gevraagd worden voor een interview in een krant of tijdschrift waar altijd de naam van de werkgever netjes genoemd wordt.
Het mes snijdt aan twee kanten, maar mijn ervaring leert dat het meestal in de rug van de werknemer gestoken wordt…eerst door de klikker en daarna nog eens dunnetjes door de baas.
Pfff ik ben blij dat mijn weblog indertijd niet door al te veel collega’s en leidinggevenden gelezen werd…anders had ik een knoert van gat in mijn CV gehad.
9 gedachte op “Bloggen en je werk..waar ligt de grens?”
Ik vind dat je het heel netjes geformuleerd hebt. Wist niet dat jij tactisch en diplomatiek kon zijn. Dat Paragin heeft toch wel wat met je gedaan de afgelopen paar jaar:-)
@Willem, ik heb hier eindelijk eens goede leermeesters :-), maar nog genoeg te leren.
Bij ons wordt er ook in de baas zijn tijd getwitterd, maar ook ‘s avonds thuis aan het werk voor diezelfde baas. Het mes kan dus zeker aan 2 kanten snijden.
“Op het matje komen” moest ik zonder twitter ook wel eens, dus dat is niets nieuws :-).
Het valt wel op dat niet alle collega’s meegaan in de “hype” en het maar vreemd vinden dat we in de baas zijn tijd twitteren.
@Laagwater, maar jij maakt ook stevig reclame voor de baas en die kan er alleen maar blij mee zijn. Vreemd wel dat een digiclub als Smart nog collegae heeft die de meerwaarde niet zien. Die gebruiken nog watervaste stiften en krijtjes zeker 🙂
Ik blog veel over mijn werk, zonder dat direct te noemen. Een goed verstaander heeft het halve woord, en dat geldt ook voor twitter.
Ik blog ook wel eens uit frustratie, dan betreft het vooral zaken die in het algemeen in het onderwijs voorkomen, dus niet werkplek gerelateerd, hoewel er momenteel, geheel tegen mijn principes in, wel meer en meer iets aan zit te komen wat ik nu nog even uit tactische overwegingen achter de hand houd.
Ik weet dat het management en het bestuur met een zekere regelmaat mijn blogs leest. Dat zal bij meer (edu)bloggers gebeuren. Wanneer men zich aan de regels houdt: Niet op de man spelen, geen vuile was met naam en toenaam, geen kritiek waartegen de ander zich niet kan verdedigen, dan vervullen bloggers een belangrijke rol als spiegel voor het management. Dat dient een midle spiegel te zijn, waarin je bij goed kijken verbeterpunten zou kunnen ontdekken.
Het dient ook een spiegel te zijn waarin je kunt zien dat je er goed uit ziet. Het is aan de bloggers dat op de juiste wijze te doseren. De pen is een zeer scherp wapen, wat je dus zeer voorzichtig en behoedzaam dient te gebruiken. Een te snelle druk op de knop en het onheil is geschied.
In het verleden heb ik diverse artikelen bij nader inzien gecensureerd. Uit puur lijfsbehoud. Moet je dat doen?
Tegenwoordig denk ik wel, je moet eigenlijk voorkomen dat het achteraf nodig is. Dat brengt wel een nieuw probleem met zich mee, want je kunt dan blogs krijgen die meer en meer op een advertorial gaan lijken, die niet authentiek meer zijn, waar geschreven wordt wat de baas en de toekomstige baas behaagt. De lezers zullen daar door heen prikken en afhaken. Op nóg meer reclame zit niemand te wachten.
Welke blogs, welke profielen, welke tweets zijn dan nog geschreven zonder een verborgen agenda, zonder de bedoeling het bedrijf of de onderwijsinstelling te behagen?
Bloggers en twitteraars dienen dus altijd een zekere mate van onafhankelijkheid te bewaren, en de werkgever dient hun die ruimte te geven. Dan snijdt het mes aan twee kanten. Gebeurt dat niet dan krijgen we Geen Stijl-achtige toestanden en daar zit denk ik geen enkele weldenkend mens of bedrijf op te wachten
@Rein, dank voor je reactie, ik ben het helemaal met je eens, maar vind dat een schouderklopje minder vaak uitgedeeld wordt dan een tik op de vingers. Net als bij opvoeden worden mensen die geprezen worden gestimuleerd en mensen die getikt worden gefrustreerd.
Terechte blog, Karin. Helaas lijkt het erop dat veel bedrijven en nog veel meer onderwijsinstellingen inderdaad nog bang zijn voor sociale media. Owee, als er iets negatiefs over hen op het net te vinden zou zijn. Terwijl zij de online schrijfsels juist zouden kunnen gebruiken om hun kwaliteit te verbeteren. Kortzichtig dus om je medewerkers te verplichten een slotje op hun twitteraccount te zetten. En nog belachelijker om mensen te vragen te klikken als er negatieve geluiden gespuid worden. Weg met het wantrouwen! Leve het vertrouwen!
En als die medewerkers slim genoeg zijn, dan doen zij inderdaad soms aan zelfcensuur. Is dat erg? Ik denk het niet. Lezers snappen heus wel dat bloggers nare ervaringen met hun werkgever niet online zetten. Natuurlijk: als alle blogs op advertorials lijken, haken die bezoekers af. Sociale media werken alleen als de content authentiek is. Op alleen maar kritiekloze slappe stukjes zit niemand te wachten.
Ik heb zojuist na een nieuwe taakverzwaring waarover geen enkele overleg is gepleegd, besloten mijn neutrale houding jegens mijn werkgever te laten varen. Ben nu een blogje aan het formuleren waarin ik op zoek ga naar een andere baan. Hopelijk vind ik die vóór ik overspannen in de ziektewet beland….
Gelukkig heb ik een baas, die me stimuleert om te bloggen. Sterker nog, hij wilde een link hebben op de bedrijfswebsite naar mijn weblog. Ik heb dat een tijdje afgehouden. Ik heb hem indertijd voorgehouden dat mijn blog van mij is, dat ik in mijn eigen tijd doe over de onderwerpen die ik leuk vind, er mee willen kunnen stoppen als ik dat wil én dat mijn baas geen problemen moet krijgen als ik uitspraken doe op mijn weblog.
Inmiddels staat de link toch op de website en mag ik ook best af en toe in werktijd bloggen.
Ik denk dat er een groot verschil is tussen de situatie van een onderwijsinstelling en een commercieel bedrijf. Een school is veel politieker, daar is een blog vaker een manier om je stem te kunnen verheffen tegen de organisatie terwijl in een commercieel bedrijf als het mijne (en dat van Karin) het juist een stuk promotie is.
Reacties zijn gesloten.