René Kneyber steekt fors van wal op zijn weblog over het feit dat de naam Onderwijshelden een geuzennaam is en oneigenlijk gebruikt wordt. In het boek Onderwijshelden zijn volgens zeggen bijna geen “mensen met de voeten in de klei staan” aan het woord gelaten. Dat er vervolgens toch niet de minste mensen uit het “onderwijskringetje”op Twitter riepen maar ik sta er wel in, is even niet van belang, zij wisten blijkbaar zelf niet wie de andere geportretteerden waren.
Wat mij betreft zijn ALLE mensen die in het onderwijs werkzaam zijn helden!
Van conciërges tot leerlingen/studenten tot besturen, maar dat terzijde.
Ik ben het dus met hem eens dat de titel onderwijshelden in deze geen gelukkige titel is.
Wat mij echter verbaast is dat er niet onderzocht is welke organisatie er achter het boek zit en zij blijkbaar niet van belang zijn in deze discussie.
Het ontstaan van het boek Onderwijshelden
Het boek “onderwijshelden” heb ik niet in mijn bezit omdat het al uitverkocht is. Hoe groot zou de eerste oplage geweest zijn of is het een slimme marketing strategie?
Ik heb wel de pdf “wat is het doel van goed onderwijs” en ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat beiden met elkaar verbonden zijn.
Bij mijn naspeuring op internet kwam ik via hetkind bij OperationEducation en (en facebook en mijn mailbox) en ook bij de uitgever die een hele onderwijshelden pagina heeft.
Ik vond onder andere:
Even doorklikken?
Laten we eens starten bij de site van de onderwijshelden zelf.
Direct op de eerste pagina zien we de aankondiging van het boek onderwijshelden (vooral even doorklikken op de knop Check de site) en vervolgens “het geweldige team van Onderwijshelden”.
Hiervan weet ik niet of dat ook de helden zijn waar René het over heeft.
Wel ontdekte ik een aardig detail: Deze Onderwijshelden verzorgen de Nationale examentraining:
“De Nationale Examentraining is de meest ervaren examentrainer van Nederland.
Met meer dan 25.000 tevreden geslaagde examenkandidaten en het beste trainersbestand helpt de Nationale Examentraining elk jaar vele jongeren om met een vertrouwd gevoel hun examen in te gaan en hun diploma te behalen”
De familie van de onderwijshelden zijn broertjes en zusjes als het niet al te goedkope Breekjaar en #geenschool.
Daarnaast is er ook een grote groep vrienden…
Wanneer René nu aan de initiatiefnemer (wat mij betreft is dat Operation Education), vragen gesteld had over de portretten en de gemaakte keuzes, had ik hem direct bijgevallen.
Want kritische vragen stellen over organisaties en het doel dat zij nastreven kan ik als de beste.
Maar zijn zin “…. iedere leraar kan je vertellen dat adviseurs, trainers en the bunch nooit iets bereiken. Er is geen leraar die een adviseurs, trainer, ondernemer beschouwt als een held. Als de adviseur/trainer/entertainer met z’n BMW van de parkeerplaats rijdt gaat iedereen weer over op de orde van de dag” heeft mij persoonlijk geraakt en sterker nog het doet mij verdriet
Als ineens enkel leraren iets mogen vinden over onderwijs en allen die dat niet zijn op deze manier gediskwalificeerd worden, hou ik het voor gezien in onderwijs!
Oh ja….ik rijd in een Twingo!!
9 gedachte op “Auw!”
Ha Karin, wat heb je gelijk in deze. Het doet mij ook pijn om te horen dat anderen die ook een hart voor onderwijs hebben. Er ook hard voor gestudeerd hebben, (promotie) onderzoek doen etc geen helden zouden zijn en niets toevoegen asn het onderwijs. Laten we toch ophouden met dat zwartepieten (mag dat nog?) en samen de schouders er onder zetten dat is zo hard nodig. Misschien worden we dan ipv “onder” wijs van boven wat wijzer.
Beste Karin,
Voor mij zijn lang niet alle mensen die in het onderwijs werken ‘helden’. Ik heb, als lerarenopleider (voor de zekerheid zeg ik maar even bij: met jarenlange leservaring) en daarbuiten genoeg mensen al x jaar voor de klas zien staan zonder dat zij ook maar een leerling verder hebben geholpen. Moet ik hen dan ook tot held gaan uitroepen? Ik pas wel op. Anders staat er met ‘held’ hetzelfde gebeuren als met ‘excellent’. Als je ook maar iets van statistiek weet, weet je dat niet iedereen kan excelleren.
Ook mensen die (momenteel) niet voor de klas staan kunnen best helden zijn. René Kneyber vervalt, overduidelijk gefrustreerd, in een clichématig (iedereen die niet voor de klas staat rijdt BMW) zwart/wit- denken, waar het onderwijs echt helemaal niets aan heeft. Onderwijs draait om leerlingen én om de mensen die hen, direct of indirect, daarbij helpen. Die mensen die die leerlingen helpen zouden elkaar moeten helpen, aanvullen, niet elkaar afbreken. Non-valeurs vind je overigens in beide categorieën, zelfs in alle beroepen.
Bij die frustraties kan ik mij overigens best iets voorstellen (ik heb de bij het boek behorende website bekeken), maar om nu alle mensen vóór de klas ongezien tot ‘goed’ te bestempelen en alle anderen als ‘fout”, ik dacht dat we dat na de afwikkeling van WO II wel gezien hadden.
Laat hij het over (de inhoud van ) dat boek hebben, als hij tenminste zijn uiting van onvrede een recensie wil blijven noemen. Ik vind het ook bijzonder treurig dat een speurder speciaal voor René Kneyber is gaan speuren naar het beroep / de achtergrond van iedere ‘held’ uit het boek en niet naar wat deze te zeggen heeft of (belangrijker!) wat deze gedaan heeft. Jijzelf maakt je daar ook wel wat aan schuldig.
@Miriam, een uurtje later denk ik…ik deed ook mee aan stempelen 🙂 wat mij betreft veranderen we ZwartePieten in Klaverjassen en maken we Onderwijs Troef!
@Hans, je hebt gelijk ik maakte me er ook aan schuldig, kreeg dat hier aan tafel ook al te horen. Wat wil je nu met dat stukje over die websites en verwijzingen. De frustratie die bij leraren opborrelt zit er net zo bij de mensen die juist onderwijs verlaten hebben, in de veronderstelling dat afstand nemen tot vreemde ogen dwingen zou kunnen worden. Ik geloof nog steeds dat het verbinden van binnen en buiten onderwijs werkt. Wat ik wel (de grootste frustratie) mis is het beroepsonderwijs dat opstaat en ook iets vindt. Gelukkig mag ik me als student in een master leren en innoveren nu bezig houden met communicatie in innovatietrajecten…goh komt dan dit even van pas 🙂
Misschien wil René wel gewoon zeggen dat sommige (veel?) adviseurs, trainers, en the bunch geneigd zijn om de verbinding te verliezen met waar het werkelijk om draait. De mensen met ‘de voeten in de klei’ zijn wel de werkpaarden die de mooie plannen en ideeën van de adviseurs moeten (mogen?) uitvoeren, vaak in een hectiek die buiten de muren van een school vaak niet herkend wordt.
Ik ben van leraar op een basisschool naar stafmedewerker op een bestuurskantoor gegaan, maar werk gelukkig daarnaast ook nog op een school in een functie ‘naast’ het onderwijs. Dat stelt mij beter in staat om die verbinding levend te houden. Maar dat kost wel moeite, omdat ik zelf niet meer voor de klas sta. Ik kan me zomaar voorstellen dat niet iedere adviseur zich daarvan bewust is.
Ik ga hier geen zwartepieten zitten spelen. Ik zou willen pleiten voor meer verbinding. Zoals zo vaak is de werkelijkheid een heel stuk genuanceerder dan wat wij in woorden kunnen vatten.
Een beetje meer wederzijds begrip en openstelling voor elkaars wereld doet veel goed.
@remko, juist de krachten verbinden en de nuance ben ik met je eens. Was ook soort van ik heb geen grote geldzakken achter me 🙂 Dus laten we elkaar opvoeden en scherp houden….dat gaan er ook dingen goed …#omdenken misschien eens wat vaker hanteren. Ook ik schiet te vaak ik de ja maar jullie 🙂
Even diep zuchten. Dat moet ik na het lezen van het blog van Karin en de woorden van Rene waar zij op reageert. De reacties hier maken het er niet veel beter op. Waarom zuchten?
1. Waarom moeten we het hebben over de vraag wie “helden” zijn?
2. Waarom moeten we ons afvragen wie het gelijk aan zijn zijde heeft?
3. Waarom komen we niet verder dan het poneren van standpunten?
Het boek van de “onderwijshelden” heb ik (nog) niet (kunnen) lezen. Ik heb de namen gelezen. Een aantal ken ik, een aantal niet. Rene zal gelijk hebben in zijn uitspraak dat slechts een kwart van hen daadwerkelijk voor de klas staat.
En ik begrijp zijn drijfveer om juist die mensen meer de (verbale) arena te laten betreden om mee te praten en beslissen over veranderingen in het onderwijs. Zeker in het verleden gebeurde dat te weinig en dat heeft veel ellende en verlies van vertrouwen tot gevolg gehad.
Maar om dan gelijk iedereen die niet tot deze beroepsgroep hoort te diskwalificeren, inclusief de gedachten die zij naar voren brengen, gaat natuurlijk te ver.
Integendeel! Het onderwijs zal alleen veranderen als docenten (en anderen die in scholen werkzaam zijn) het gesprek aaangaan met de wereld om de school heen. En in die wereld komen zij onder andere mensen tegen zoals de auteurs van “onderwijshelden”. Dat gesprek mag en kun je niet uit de weg gaan.
Het nadeel van een boek met individuele opvattingen (ik denk dat we daar over spreken hier) is dat er wel standpunten verkondigd worden, maar dat dat niet snel tot een echt gesprek leidt. Dat is jammer. Standpunten leiden al snel tot discussies, goed/fout denken, voor- en tegenstanders. Zelden leidt het tot nieuwe, gedeelde inzichten die het onderwijs echt vooruit helpen.
Daarvoor moeten we het niet hebben van boeken en blogs, maar van heel iets anders: van ontmoeten, vragen stellen, verdiepen in elkaara. Kortom: van een goed gesprek!
Uiteindelijk gaat het om het gesprek? Daar zit zeker iets in… Praten over onderwijs gaat (denk ik) altijd over verbondenheid, contact, uitwisseling, gesprek, elkaar serieus nemen… Het probleem is echter dat zowel docenten, onderwijsvernieuwers, leidinggevenden en alle anderen niet erg goed goed zijn in het creëren van de juiste omstandigheden voor dat gesprek.
Ik heb meegemaakt dat iemand met mij een gesprek begon met ‘wij moeten ‘s praten want er valt met jou niet te praten…’. Dat kan natuurlijk, maar ik ben toen maar weggelopen:-)
…en zo gaat het te vaak. Mensen willen helemaal geen gesprekt, mensen willen helemaal niet begrijpen wat je nu precies bedoelt, de meeste mensen houden weinig rekening met het feit dat hun eigen grenzen misschien wel niet helemaal reëel zijn. Sterker nog: de meeste mensen hebben geen idee waar hun grenzen liggen, waar zij ophouden en de andere begint. In de liefde is dat mooi, maar in deze harde wereld van het eigen gelijk is dat dodelijk.
Ik begrijp heel goed dat docenten wel ‘s genoeg hebben van al die betweters die zelf nog geen deuk in een pakje boter kunnen slaan. Ik snap ook heel goed dat mensen met goede ideeën heel moe worden van docenten die de hakken in het zand zetten omdat ze denken dat ze goed bezig zijn. Ik begrijp af en toe zelfs wel ‘s leidinggevenden die van alles proberen aan te sturen maar dat iedereen maar gewoon doet wat ie zelf wil. Wie heeft hier nu eigenlijk de leiding?
Is daar een oplossing voor? Nou nee niet echt.:-)
Reacties zijn gesloten.