Apenrotsen en Harries

Echt, ik was vast van plan het vakantiegevoel vast te houden.
Het relaxte wel mogen, niet moeten.
Het tijd is geen issue gevoel.
We zien wel wat de dag van morgen brengt.

Werkmatig gaat dat best aardig.
Een tropenrooster en het hoeft niet allemaal af.

De eeuwige Twittervalkuil
Nee, Karin is weer eigenwijs en kiepert in haar eigen eeuwige valkuil: reageren op Twitter. Dan ettert een tweet van mij of een reactie die ik ergens gegeven heb, gewoon weer als vanouds door.

Negativiteit
Mij ergert het, dat veel vragen vanuit de negativiteit gesteld worden.
Bijvoorbeeld: ‘wat was de slechtste workshop/training die je ooit volgde?’
Waarom wil iemand dat weten?

• Gaat er een artikel over geschreven worden?
• Gaan we dan zien wat de slechtste trainingen ooit zijn?
• Gaan we daarna het gesprek met elkaar aan over leren en ontwikkelen?

Ik word iebelig van de reacties.
De trainers hebben het altijd gedaan.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand.
Is het niet zo dat mensen zich nog steeds als slachtvee naar een workshop/training laten sturen, ongeacht de behoefte die zij zelf hebben?
Is de opdrachtgever misschien niet helder geweest in zijn/haar opdracht aan de trainer?

• Doe maar iets met ict.
• Mijn mensen moeten meer werkvormen leren.
• Doe maar een lekker los en ontspannen workshopje om het schooljaar mee te beginnen (ijsbrekertjes ofzo).

Neem zelf de regie.
Wanneer je jezelf als professional serieus neemt en ook werkelijk je bekwaamheid wilt bijhouden, weiger je workshops/trainingen die niet aansluiten bij jouw behoefte. Kom niet constant aan dat het als werkweigering gezien wordt als je niet meedoet. (Ooit wel eens geprobeerd om beargumenteerd weg te blijven?)
Uitzonderingen zijn (helaas) een knoppencursus voor softwarepakketten of een inhoudelijke training van een nieuwe methode….niet zeiken…uitzitten!
Ga er vooral achteraf niet over over mekken op Twitter, als je in een gedwongen workshop saboterend, je tijd hebt zitten verdoen.

Het goede delen
De oorspronkelijke bedoeling (tenminste zo gebruik ik social media) is om juist goede dingen te delen, mensen aan te prijzen en elkaar te gunnen.

Dan zouden de vragen moeten zijn:

• Geef ons eens voorbeelden van mooie workshops en trainingen.
• Waarom vond je die zo mooi?
• Wat heb je geleerd?
• Pas je het geleerde nog steeds toe?

Te kakken zetten.
Een aantal volwassen professionals blijft het nodig vinden om elkaar, of erger leerlingen/studenten,  publiekelijk te kakken te zetten.
Het is zo eenvoudig om de wereld te vertellen wat er fout is.
Waarom geef je dan niet direct een oplossing voor het goede of deel je hoe het anders kan?

Geen (leer)Stijl?
Noem het woord leerstijl (ongeacht de context, de achterliggende gedachte, de vraag of oplossing).
Wanneer je het woord leerstijl zegt op Twitter zijn de rapen gaar.
Retweets met commentaar, afzeiktweets, links naar blogposts en artikelen.
Alleen vanwege het gebruik van het woord. (Tip mijnerzijds: neem ook even de moeite om voor je betweterig iemand te kakken zet de reacties die al gegeven waren door te lezen.)

Ik durf te wedden dat als ik deze blogpost deel op Twitter met de Tweet:

‘Zo, ik pak zelf de regie en leer steil’

Dat Japked ingeseint wordt en los gaat over de regie nemen
De taalnazi’s mij verbeteren dat het stijl moet zijn
De rest van de onderwijsexperterende dames en heren mij belachelijk maakt omdat ik het woord leersteil gebruikt heb.

Joepie juicherts!
(Tel mijn taalvauten, weis me erop en deel je suckzessen.)

Ik blijf het onprofessioneel, kinderachtig, pesterig en zeikerig gedrag vinden.
Spijkers op laag water zoeken, ouwe koeien uit de sloot halen.

Shit…de titel was apenrots ….die bewaar ik voor de #PHOT van morgen