Afscheid en nieuwe wegen

De traditie van MijnMoment, die Henk-Jan Winkeldermaat die ooit startte is niet meer…..zo jammer.
Maar, wat houdt me tegen om gewoon hier een MijnMoment te schrijven?
Niets! Ik heb zelfs meer vrijheid

Heel voorzichtig pak ik de draad weer op.
De rouw om Paul begint een plekje te krijgen, soms dreinend, soms beukend maar altijd latent aanwezig.

Ik nam me voor om in 2022 weer vol aan de slag te gaan, nieuwe wegen te bewandelen en uit te vinden wat ik wilde en wat ik kan.
Tijdens de Kerstdagen van 2021 bleek echter, dat Mams steeds fragieler werd. Ze had er allemaal niet zoveel zin meer in. Voor een deel omdat de eenzaamheid vanwege de lockdowns groter werd, maar vooral omdat haar 92-jarige lijf het begon op te geven.

De eerste maanden van het nieuwe jaar werden de plannen die ik wilde maken, gedwarsboomd door mantelzorg en veraf zorgen. Ik kreeg steeds meer een hekel aan het verre eiland Texel, want de reizen vanaf Drenthe hakten er planmatig stevig in.

Lichtpuntje in Maart
Na het fiasco met de vorige kampeerbus, waagde ik een nieuwe aankoop. DeKarinVan bleek een goede keuze. Proefkamperen en plannen maken om er even lekker uit te gaan. Herinneringen ophalen en nieuwe plekken bezoeken.

Kink in de kabel
Tijdens mijn eerste echte ‘alleen op stap’ paasweekend werd Mams ziek. Vage klachten, een delier en hoge ontstekingswaarden. Eerst werd er een Corona verdenking uitgesproken, toen dachten ze aan blaasontsteking. Er werd gestart met medicatie, maar ze knapte er niet van op.
Het ging slecht.
Op haar verjaardag op 12 april hadden we al met elkaar besloten dat ze meer zorg zou aanvragen en zelfs overwoog ze om een indicatie voor het verpleeghuis te starten. Ook stelden we samen haar wensen bij, wat als ze ziek zou worden en niet meer verder wilde met het leven.
Paasmaandag brak ik dus mijn proefkamperen in Zweelo af en reed met de KarinVan naar Texel. Op de  oprit van Mams werden dingen in gang gezet en bleef ik op Texel, om voor haar te zorgen. Na een kort verblijf in een ziekenkamer in Den Helder, overleed ze op 28 april.

Weer werd het Prieel gebruikt voor een afscheid.
Weer werd ik in regelstand gedwongen om de nalatenschap af te handelen. Een huis verkopen en een legitieme portie verdelen. Opzeggen van zaken en bekvechten met banken en verzekeraars.
Ik besloot te wachten met de verkoop van het huis (en de opknapacties en leegruimen).
Eerst weg…eerst IK.

Vrijheid
Begin juni vertrok ik voor een aantal weken. Vergezeld door Skip en samen optrekkend met lieve vrienden, kon het grote genieten beginnen. En dat heb ik gedaan. Bijna 5 weken was de KarinVan mijn huis op wielen en reden, fietsten en wandelden we in Frankrijk en Duitsland. Geen pechmomenten en geen tegenvallers. Fantastisch weer en relaxed reizend. Ook de stukken in mijn uppie voelden goed. Het kan beter, maar ook dat moet ik leren.

Oppoetsen van een oude appel
Bij thuiskomst bleek dat de kinderen al een aantal zaken in het oude huis van mams aangepakt hadden. Ik ging er nog twee weekenden heen, sleepte er 1500 kilo spullen uit en nam alles van emotionele waarde mee naar huis. Gelukkig was het huis binnen twee weken verkocht en kon de afhandeling nog sneller gaan, zonder financieel risico voor mij. (Een legitieme portie mag binnen 6 maanden opgeëist worden).

Doorpakken!
De overdracht van het huis van Mams en de definitieve afhandeling van haar nalatenschap gaf ruimte in mijn hoofd.
Na een idiote droom maakte ik een afspraak met “mijn’ makelaar in Nieuwegein. Op de een- of andere manier moest ik NU gewoon vaart maken om te kopen en daarna Alteveer te verkopen.
Het eerste huis dat ik bekeek was precies het huis wat ik zocht. Een lichte open leefruimte, een open keuken met kookeiland en genoeg ruimte om te werken en slapen. Na een spannend weekend, kreeg ik een verlaat verjaardagscadeautje, mijn bod was geaccepteerd!

Een nieuw huis, een nieuwe stijl en een nieuw begin.
Bijna alles laat ik, in maart 2023, hier achter. De nieuwe bewoners (mijn huis hier was, binnen twee weken na aankoop van Nieuwegein, verkocht) ruimen wat spullen op, nemen wat dingen over en krijgen veel. Het is ze gegund. Natuurlijk moeten er nog flink wat bergen werk verzet worden, maar ik durf tegenwoordig ook gewoon om hulp te vragen. Dat komt dus vast goed.

Op naar 2023
Terwijl ik deze post herlees en bijschaaf, realiseer ik me, dat dit de derde 31 december alleen in Drenthe is.
Ik heb hier ‘slechts’ drie jaarwisselingen samen met Paul meegemaakt.
Dit was de eerste Kerst zonder Mams.

Tijd om te vertrekken.
Geen losse eindjes.
Op weg naar een nieuwe plek.
Een frisse nieuwe start.

Ik kan niet wachten!