Fouten in boeken wat doe jij ermee?
Onlangs kwam ik het weer tegen in een boek, zo’n wijsneuzerige verbetering met een rode pen.
Hier maak ik chronisch interpunctie-, schrijf- en stijlfouten. Mijn schrijverijen barsten ervan, waarom zou ik dan iets vinden over fouten in boeken?
Zoals je hier kunt lezen worstel ik heel erg met mijn eigen vaardigheden rond schrijven van papers en daar betreft het “slechts” 4000 woorden. Hoeveel zinnen zouden er in boeken staan?
Ik weet dat het van veel mensen het argument zal zijn dat de redacteur betaald wordt voor zijn werk en dus geen steken mag laten vallen.
Wat willen die verbeteraars eigenlijk laten zien? Dat ze het beter weten? Dat ze zich storen aan een foutje? Dat ze eigenlijk zelf wel een boek hadden willen schrijven, dat niet kunnen en dan constant een ander gaan zitten verbeteren? Dat ze werk zoeken?
Ooit mocht ik als co-auteur een hoofdstuk in BoekTweePuntNul en HandboekTweePuntNul schrijven. Na de zoveelste revisieslag met feedback van de redacteur, heb ik de ambitie een eigen boek te schrijven laten varen. (deze zin heeft inmiddels 5 redactieslagen mijnerzijds doorlopen)
Stiekem heb ik al jaren het idee om een kinderboek te schrijven met daarbij mijn eigen illustraties. Dat zijn, de doelgroep bekijkend, zinnen als…de fee vloog naar de boom en dus kansrijker om ooit een project te worden.
De arrogantie van een taalnazi die in mijn bibliotheekboeken (98% van mijn lezerij) zit te kladden (met een liefst) rode pen is ergerlijker dan de fout van de slapende redacteur.
Wat mij betreft worden zulke mensen door de boekenpolitie gearresteerd en veroordeeld tot het redacteurschap van de ingezonden brieven bij de Telegraaf.
Eén reactie
ROTFLOL!
In een biebboek of sowieso een boek van iemand anders zou ik nooit gaan schrijven maar diep in mijzelf kan ik dan wel steen en been klagen. Vindt de boekenpolitie dat wel goed?
Reacties zijn gesloten.