Raak jij ook zo gedesillusioneerd als je na het lezen van een boek de film kijkt?
Ja! Volmondig Ja!
Ik kan er een aantal beschrijven.
Bij The Bone Collector van Jeffery Deaver had ik in het boek echt niet in de gaten dat Lincoln Rhyme een gekleurde man was. Het maakt me natuurlijk niets uit, maar je vormt je bij het lezen een beeld van de hoofdpersoon.
Toen ik Denzel Washington in het bed zag liggen dacht ik echt dat ik niet opgelet had bij het lezen. De film blijft goed maar toch was ik een beetje van slag.
Ook heb ik dat bij Inspecteur Lynly van Elisabeth George. Bij het lezen van de boeken had ik echt een heel ander type man in mijn hoofd en zelfs zijn accent en stem kwamen niet overeen met het beeld dat ik had van hem.
Perfume van Patrick Süskind is er ook zo een. Grenouille in de film is een beetje te kneuzerig. Het bekijken van de film was wel heel erg leuk omdat ik even daarna naar Nice en Grasse geweest ben. Beschrijven van straten is iets anders dan ze zien.
Het heeft dus hoofdzakelijk te maken met het beeld dat ik me van hoofdpersonen vorm.
Andersom kan het ook trouwens.
Ik vind de tv serie Bones geen bal aan en heb nooit het gevoel dat het script uit de boeken van Kathy Reichs afkomstig is. In de boeken vind ik Temperance Brennan niet zo autistisch en eigenwijs als ze in de serie is en Ryan is in de boeken echt (in mijn beleving) veel aantrekkelijker.
Ook heb ik het gevoel dat de serie zich in Amerika en niet in Canada afspeelt.
Ik kan nog wel even doorgaan.
Een boek is een boek en maakt bij mij mijn fantasie los. Vooral als ik zelf invulling kan geven aan hoe de hoofdpersonen is, eruit ziet en klinkt. Zo min mogelijk uiterlijke beschrijvingen zijn fijn. Dan kan zelfs Hannibal Lecter in mijn hoofd veranderen in George Clooney.
Wanneer ik na het bekijken van een film het boek lees, heb ik daar natuurlijk veel minder last van.
Maar ja…waar blijft dan de fantasie die juist boeken bij je los zouden moeten maken (of niet).
In 2017 is Martha Pelkman de #50books vragen steller.